Sultanbeyli’deki mütevazı bir fırında çalışan Vahdet Tanhaş, 1973 yılında Erzurum’da dünyaya geldi. Genç yaşta, 18 yaşında Sultanbeyli’ye taşınarak yeni bir hayata adım attı. Askerlik döneminden sonra, beklenmedik bir sağlık sorunu ile karşılaşması gençlik yıllarındaki neşesini gölgelerken, şiddetli baş ağrıları için birçok doktora gitmek zorunda kaldı. Uzun bir teşhis sürecinin ardından beyninde tümör olduğunu öğrenen Tanhaş, ameliyat sonrası hayatının seyrinin tamamen değiştiğini fark etti.
“Ameliyat sonrası iki yıl boyunca hayattan soyutlandım ve umutsuz bir şekilde evimin içinde kapandım”
Görme yeteneğini kaybeden Vahdet Tanhaş, yaşadığı zorlu süreç ile ilgili şu sözleri paylaşıyor: “Doktor, gözlerimi kaybedeceğimi söylediğinde, adeta dünyanın yıkıldığı anı yaşadım. Çaresizliğimi anlatamam. O günler gerçekten dayanılmazdı ve Allah düşmanımın bile bu durumla karşılaşmasını istemezdim.”
Bir radyo programı hayatına yön verdi
Hayatındaki dönüm noktası ise tesadüfen dinlediği bir radyo programı oldu. Kadıköy’deki Altı Nokta Körler Derneği’nin varlığını öğrenen Tanhaş, cesaret göstererek derneğe ulaşmayı başardı. Bu girişim onu Reşitpaşa Körler Rehabilitasyon Merkezi’ne yönlendirdi. Altı aylık rehabilitasyon sürecinin ardından yeniden bağımsız bir birey olmayı başaran Tanhaş, burada doğuştan görme engelli eşiyle tanıştı ve ikili mutlu bir evlilik yaparak bir kız çocuk sahibi oldu. 13 yaşındaki kızları, Tanhaş ailesinin en büyük mutluluğu haline geldi.
“Bir dakika için dünyayı görecek olsam, tek isteğim kızımı görmek olur”
Her ne kadar ailesiyle huzurlu bir yaşam sürse de Vahdet Tanhaş günlük yaşamında pek çok zorlukla yüzleşiyor. Bu engellerin büyük bir kısmı, fiziksel engellerden ziyade toplumun kayıtsızlığından kaynaklanıyor. Yaya geçidinde karşıdan karşıya geçerken insanların yaklaşımını öcüye yaklaşır gibi olarak tanımlayarak, “Yaya kaldırımlarında belediye arabaları, masa ve sandalyeler, yanlış yerleştirilen tabelalar bizim için büyük engeller teşkil ediyor,” diyor.
“Empati ve duyarlılık en büyük destek”
Vahdet Tanhaş, toplumdan en büyük beklentisinin empati ve duyarlılık olduğunu ifade ediyor. Kendi hayat hikayesiyle çevresindekilere ilham veren Tanhaş, “En büyük desteğimiz, toplumun empati ve duyarlılığıdır,” diyerek, engelli bireylerin yaşamlarının yalnızca fiziksel düzenlemelerle değil, insanların içindeki farkındalıkla da kolaylaştırılabileceğine dikkat çekiyor.